Over mij

Hormonale disbalans

Mijn naam is Mirthe de Jong, 27 jaar en heb zo goed als mijn hele leven samen met mijn fijne liefdevolle en stabiele familie in Gorredijk gewoond. Op dit moment woon ik samen met mijn vriend, hond en kippen in Langezwaag. En ben ik (waar misschien sommigen mij ook van kennen) in deeltijd nog altijd aan het werk als rijinstructrice bij Autorijschool Limmie. Ik ben ondertussen nog druk aan het doorstuderen voor mijn vervolgopleiding orthomoleculair therapeut in Balk en hoop hiermee nog verder te kunnen komen in mijn kennis. Ik verdeel mijn overige vrije tijd graag bij mijn paardje, familie & vriendinnen.

 

Vanaf de buitenkant zijn vele klachten en bijkomende gevoelens vanuit je hormonen verborgen. Ik hoop door mijn eigen verhaal aan jou te vertellen je misschien een kern van erkenning vindt wat je helpt in je eigen verhaal, of het vertrouwen op deze manier kan vinden dat je eigen gevoel echt wel klopt wanneer je het gevoel hebt niet helemaal oké te zijn op het moment.

 

Mijn eigen verhaal:

Hoe de meeste mensen mij vroeger kenden als jonge meid was vooral dromerig, verlegen, ambitieus, sportief & een tikkeltje eigenwijs. . De kat uit de boom kijken was waar ik om bekend stond.

Ik kon volledig in mijn eigen droomwereldje opgaan, in het klaslokaal was het moeilijk mijn focus erbij te houden en voordat ik het wist was ik weer in mijn eigen wereldje verzonken en was ik met mijn hoofd alweer ergens anders. Denkend over alles en nog wat. Mijn jaarlijkse rapport eindbeoordelingen waren standaard “een echte dromer”

Mijn brein werd alleen geprikkeld bij dingen die ik echt daadwerkelijk leuk en interessant vond. Dan was er volle focus en ging ik er helemaal voor. Bijvoorbeeld wanneer ik een boek in handen kreeg en ik niet eerder ging slapen dan dat het boek uit was. Of wanneer ik bij beestjes in de buurt mocht zijn, en je mij daar uren mee alleen kon laten om te vertroetelen, te observeren en te spelen. Ook wanneer ik handstanden en koprollen in de turnzaal mocht doen, was ik helemaal in mijn element. De rust vinden was voor mij vanaf jonge leeftijd al moeilijk.

Toch kende ik vermoeidheid niet. Ik ging altijd door en vond alles leuk. Ik was een enthousiast kind en kon niet wachten totdat we in de avond weer van tafel mochten zodat ik weer handstanden kon doen tegen de muur.

Mijn ouders brachten mij vier dagen in de week naar verschillende sporten plus wedstrijden in het weekend. Dit was echt mijn uitlaatklep. En vond het geweldig.

Slapen was echter altijd een probleem. Vanaf baby af aan sloeg ik de middagdutjes al over. En kon ik al vanaf jonge leeftijd al extreem veel piekeren over dingen en kon ik dus niet in slaap komen. Mijn hoofd stond altijd aan. Dit beïnvloede dus behoorlijk mijn slaap. Scenario’s bedenken deed ik in overvloed.

 

Slapen was een probleem, maar mijn opgezette pijnlijke buik ook. Ik kan mij dan ook eerlijk gezegd niet herinneren wanneer ik geen buikpijn klachten had. Na jaren onderzoek in het ziekenhuis werd ik als jonge tiener bestempeld met PDS (prikkelbare darmsyndroom) vaak wordt deze bestempeling gedaan (zoals in mijn geval) wanneer ze eigenlijk geen goeie aanleidingen kunnen vinden tot de bijbehorende klachten. Het is een van de meest voorkomende stoornissen waarbij bijna 20% van de bevolking tot nu toe deze diagnose krijgt.

 

Het bleef alleen niet bij darmklachten en slaapproblemen. Een paar jaren later (rond mijn 16de) kwamen er steeds meer vage klachten en kwaaltjes bij kijken. Mijn overvolle hoofd werd als tiener overbeladen met nieuwe spannende, leuke & minder leuke dingen. Keuzes maken en nee zeggen kende ik niet zo goed. Waarbij ik enorme drukte en druk ervaarde en ik tot een punt kwam dat mijn lichaam mij geen andere keuze meer gaf. Het werd een gevecht tussen brein en lichaam. Ik wilde wel maar ik kon niet meer. Ik wilde graag sporten, opstap gaan met vriendinnen, stagelopen en werken. Maar thuis had ik de schoenen nog niet uit en ik was alweer weggedommeld, ver weg in dromenland. Ook het sporten waar ik juist zoveel voldoening uithaalde lukte gewoon niet meer. Ik kon de stappen niet bijhouden en alles voelde zwaar. Zo kenden ze mij thuis niet, zo kende ik mijzelf niet

Huisartsen bleven herhalen dat ik vermoeid was door te veel drukte, zoals zoveel tieners bij hen in de praktijk. Klopt, ik was druk, ik hield van druk. Ik kreeg energie van alle dingen die ik deed. Van af kleins af aan kende ik niet anders. In mijn hoofd was ik gelukkig. Ik behaalde successen ondanks dat het privé niet zo lekker ging. Ik ging dat niet zomaar aan de kant zetten. Ik baalde er ervan dat mijn lichaam en geest het dus blijkbaar niet bij konden benen. Rust pakken voor mij was zo makkelijk niet.

 

Uiteindelijk ging ik 2 jaar later op avontuur. Reizen door Australië, Bali en Thailand samen met een vriendin voor bijna 9 maanden lang, waarbij ik verplicht werd dingen los te laten en ik een andere mindset moest creëren. Het Nederlandse nuchtere karakter van altijd doorgaan werd een paar stapjes teruggezet. Niks moest. Alles mocht. Deze tijd was stressvol maar heb ik als tiener ontzettend veel mogen leren.

Ook al dacht ik nu meer rust te ervaren, ik moest immers helemaal niks zoals dat hier in Nederland heel anders is het verwachtingspatroon. Bleven alle klachten mij plagen. Er kwamen zelfs alleen maar meer klachten bij kijken in de loop van de jaren. En ik dacht alleen maar van ’ zie, zelfs een tijd “rust” helpt mij niet verder. ‘ Na het besluit te nemen om te gaan stoppen met de anticonceptiepil kreeg ik ook last van acne op mijn rug en gezicht, dit waren enorm veel pijnlijke ontstekingen. 

Nu baal ik ervan dat ik er toen destijds niet goede foto’s van heb gemaakt. Toen schaamde ik mij hiervoor. Wel heb ik een foto van later in het traject, toen het al beter ging. (voor mijn doen,) na een lange tijd. Je ziet de ontstekingen op mijn wangen. Maar dit waren eerst wel 3x zoveel ook over mijn kaaklijn verdeeld. Je ziet de blauwe plekken en beschadigingen ervan op mijn wangen en hals

 

 

Ook had ik heel veel last van haaruitval, van mijn dikke bos haar bleef maar een dun flutje haar over. Ook van mijn droge hoofdhuid waar veel jeuk bij kwam kijken werd ik helemaal gek.

 

Bepaalde periodes was ik zelfs ontzettend duizelig en had ik wazig zicht. Ook had ik in sommige periodes last van slaapverlammingen. De klachten bleven komen en zelfs hier bleef het niet bij.

 

 

Artsen vonden niks, bloedtesten waren goed. Elke keer werd ik weer naar huis gestuurd met lege handen. Elke keer moest ik van alle klachten die ik had 1 uitzoeken die ik het allervervelendste vond. Want ze konden maar per klacht aan de gang. Van alles wat hadden ze niks aan. En elke keer hoorde ik weer hetzelfde. “Neem wat meer rust.” Voor de rest niks. Geen handvaten, geen hulp verder helemaal niks... en ik deed al zo mijn best om meer rust te pakken. De laatste professional die ik bezocht had nog maar 1 laatste voorstel en dat was voor mij om doorgestuurd te worden naar een psycholoog….  Want een grote kans dat een groot deel van mijn klachten tussen mijn oren zat en dan zou de rest vanzelf ook wel over gaan…

 

Ik bleef achter met een totaal niet gehoord, onbegrepen en eenzaam gevoel. Ik voelde aan alles dat dit niet klopte, er was veel meer met mij aan de hand, dat kon niet anders. Ik was niet gek, ik verzon het niet.

 

Mijn geduld was op. Ik begon moe te worden van het constante moe zijn. mijn positieve persoonlijkheid eiste zijn tol een beetje. Ik ging zelf wel op onderzoek uit, ik was er zelf zo van overtuigd dat mijn hormonen in de war waren.

Alsof het zo had moeten zijn kwam ik op de site van hormoon community Nederland uit. Hier heb ik mij aangemeld voor de opleiding “hormoontherapie”. Met als doel mijzelf te herstellen.

 

En dat is gelukt.

Ik heb ontzettend veel nieuwe inzichten opgedaan, geleerd dat ik echt niet de enige ben met dit verhaal. En heb ik (het meest belangrijke) ervoor kunnen zorgen, door aanpassingen te doen in mijn leefstijl en gezondheid, dat ik mij beter voel dan dat ik ooit had durven dromen na al die tijd. Nu, nadat ik 10 jaar met chronische vermoeidheid rond heb gelopen, kan ik oprecht zeggen dat ik weer vol met energie zit. Dat dingen niet meer zo zwaar aanvoelen. Dat ik daadwerkelijk hier ben. Aan het leven en aan het genieten.

 

Nu ik heb geleerd hoe nauw het hele lichaam samen werkt en de samenwerking ervan zo belangrijk is, lijkt alles als puzzelstukjes op zijn plek te vallen. 

En nu, vandaag de dag, met de opleiding hormoontherapeut op mijn zak, ervaringen en veel wijsheden verder heb ik besloten mijn kennis te delen met eenieder die daar belang bij heeft. Het mooie aan dit vak is dat je nooit uitgestudeerd bent en dat ik bom vol energie zit om verder te studeren en meer kennis op te doen.

 

Mijn doel met deze praktijk is om er voor iedereen, ook jou te zijn, jou gehoord te laten voelen en jou hoop te geven dat het allemaal echt anders kan. Jou een hand te kunnen reiken de juiste richting op. Samen met jou te zoeken wat het juiste pad is om te bewandelen en met je gezondheid aan de slag te gaan! Want niks mooiers dan je goed en stralend voelen.

 

Gezondheid is het meest waardevolle en belangrijkste wat een mens kan hebben. En ik bied mij graag aan om jou daarbij verder te helpen. Ik ga proberen jou zo veel mogelijk te leren begrijpen wat jouw eigen lichaam nodig heeft en wat de belangrijke werking van voeding en de juiste leefstijl met je kan doen. Want echt, ik gun het eenieder om zich zo te voelen. Blij, energievol, uitgerust & voldaan, geen hoofd die meer overuren draait, volledig in balans met jezelf.♡